కళ్ళు మనందరికీ ఉంటాయి.
కానీ, మా అమ్మ కళ్ళు..
మా అమ్మ కళ్ళల్లో దుర్భిణులుంటాయి.
మనకెవ్వరికీ దొరకని వస్తువులను
మా అమ్మ మాత్రం ఇట్టే కనిపెట్టగలుగుతుంది.
వా పర్స్, చెల్లెలి రిబ్బన్స్, నాన్న వాచీ, తాత చేతి కర్ర – అన్నీ అలా చటుక్కున అమ్మకే దొరుకుతాయి.
కానీ, అమ్మ ఏదైనా దాచిపెడితే మాత్రం
మానవమాత్రులమెవ్వరం వెతికి పట్టుకోలేం.
నేనెంతో ప్రయత్నించి చూసాను.
ఇంటి మూలమూలలా వెతికాను
కానీ, అమ్మ మా అందరి నుండి దాచిపెట్టిన ఆ దుఃఖపు మూటను మాత్రం కనుక్కోలేకపోయాను.
ఎక్కడో, మనసు పొరల్లో అణిచిపెట్టిన
ఆ బాధల జాడలను పసిగట్టలేక పోయాను.
బీరువాలన్నీ గాలించాను కానీ, మా కోరికల కోసం అమ్మ కోల్పోయిన స్వప్నాల భాండాగారాన్ని వెతికి పట్టుకోలేకపోయాను
జీవనపోరాటంలో తను కార్చిన కన్నీటి బొట్ల కోసం దిళ్ళన్నీ మరల్చి చూసాను గానీ, అవి ఎప్పుడో ఎండిపోయి, కేవలం చారికలు మాత్రం కనిపించాయి.
ఇవన్నీ సరేగానీ అమ్మా! నువ్వు కానరాని లోకాలకు వెళితే,
నిన్నెలా వెతకను..?
అమ్మా!
నాకు నీలాగా కళ్ళల్లో దుర్భిణిలు లేవు కదా?